Srbijanski istoričar Čedomir Antić, nekadašnji lider beogradskih studenata u borbi protiv režima Slobodana Miloševića (zajedno sa Čedomirom Jovanovićem), kasnije portparol Demokratske stranke i njenog lidera, pokojnog Zorana Đinđića, u svom dnevniku u kojem se prisjeća tih dana kojeg objavljuje u “Nedeljniku”, pored ostalog, piše i o odnosu Zorana Đinđića prema “srpskim zemljama”, Crnoj Gori, Republici Srpskoj, Kosovu
Čedomir Antić, kojem je nedavno vlast Crne Gore zabranila ulazak u tu zemlju, piše o prijateljskim odnosima Đinđića za Milom Đukanovićem.
Međutim, otkriva Antić, “sa Biljanom Plavišić, Đinđić je imao prisniji odnos nego sa Đukanovićem, tvrdeći da da ona politiku vodi na isti način kao i njegova tetka. Prema Đinđićevog mišljenju, Plavišećeva je na početku sukoba sa SDS-om 1997. godine reagovala nepolitički i nepromišljeno. Navodno je kao predsjednica republike dobila informaciju da su šverceri, iza kojih su stajali najmoćniji ljudi zemlje, na Drini kaznili jednog vozača šlepera sa cigaretama zbog kašnjenja tako što su ga na licu mesta streljali.
Smesta je ušla u sukob, a da se za njega nije pripremila, niti uvidela krajnji cilj. Kada su 1998. održavani paralamentarni izbori u RS, rukovodstvo Demokratske stranke bilo je nezadovoljno činjenicom da su sve druge velike stranke imale saveznike u ovoj prekodrinskoj zemlji. Na posletku su Đinđić i Čedomir Jovanović otputovali u Bijeljinu gde su se sastali sa Ljubišom Savićem Mauzerom, presjednikom DS Republike Srpske, opozicionarom i ratnim komandantom paravojne formacije Garda “Panteri”, piše Čedomir Antić. (Savić-Mauzer bit će ubijen nekoliko godina kasnije u Bijeljini, a za njegovo ubistvo osuđen je Đorđe Ždrale koji još uvijek izdržava zatvorsku kaznu).
Čedomir Antić otrkiva i šta mu je Zoran Đinđić govorio o svojim odnosima sa rukovodstvom pobunjenih Srba u Hrvatskoj, kao i sa Srpskom demokratskom strankom u Bosni i Hercegovini.
“Zamisao (Đinđićevu) da osnuje zajedničku stranku, koja je 1990. godine često spominjana, odbacio je tvrdeći da su to sasvim drugačiji ljudi i političari. Iznenadio me je uverenjem da su Srbi iz Bosne odgovorni za izbijanje rata. On o tom pitanju nije želeo da debatuje.
Ključan dokaz za njega je bilo iskustvo sa nekakvim sastankom parlamentarnih stranaka iz jugoslovenskih republika, koji je 1992.godine predložila Demokratska stranka. (Taj je sastanak održan u Sarajevu, u sali Skupštine BiH, op. “SB”).
Svi se odazvali, tvrdio je, čak i HDZ Bosne i Hercegovine, a vođe SDS-a su ga pitale zašto je takvo nešto uopše predloženo, kada će odnosi ionako biti definisani ishodom prestojećeg rata za kojeg su bili spremni”.
(SB / Nedeljnik)
(1267)
