Carstvom zla…
Gjenero upozorava da Rusija od Putinove odluke o početku agresije na Ukrajinu više ne može biti niti evropski niti američki partner u trgovini, a počinje razdoblje u kojem će svi evropski akteri morati odabrati žele li pripadati slobodnom svijetu ili Carstvu zla.
Nikad nakon Drugog svjetskog rata Evropa nije bila u tako dubokoj krizi, kao što je ova nastala otvorenom agresijom Putinovog režima na Ukrajinu i njegovog priznavanja dviju samoproglašenih velikoruskih paradržava na ukrajinskoj teritoriji, ocijenio je u razgovoru za CdM hrvatski analitičar Davor Gjenero.
Analizirajući situaciju, Gjenero kaže da, iako, u geopolitičkom smislu poluostrvo Krim, kojeg je Rusija anektirala ima veće značenje i u većoj mjeri mijenja regionalne odnose, nego što bi ih promijenila „ograničena agresija” Rusije samo na područje Donjecka i Luganska, ali sada se radi o posve jasnom odricanju bilo kakva prava Ukrajine na samostalnu državnost, jer je to Vladimir Putin jasno izrekao tvrdnjama da je Rusija stvorila savremenu Ukrajinu i njegovim interpretacijama politike „lošeg Lenjina” i „mudrog Staljina”.
Doduše, kako ističe, aneksija Krima bila je veliki skandal, jer je predstavljala prvo deklarativno mijenjanje granice na evropskom tlu nakon Drugog svjetskog rata, što je upravo suprotno temeljnoj ideji evropskog mirovnog pokreta, o izgradnji takvog sistema u kojem su granice trajne i nepromjenjive, ali otvorene, a države se povezuju u ekonomsku i političku integraciju, jer uspostavljaju kompatibilne ekonomske i političke sisteme.
“Agresija na Ukrajinu stvara novi zid između slobodnog svijeta i područja pod kontrolom Putinovog Carstva zla. Time zapravo završava razdoblje u kojem su Evropska unija i Euroatlantsko savezništvo u odnosu na Putinov režim sprovodili diplomatsku strategiju koja silno naliči na strategiju appeasementa, na politiku koja je vođena u Evropi sredinom tridesetih godina, kad je snažnija strana u sporu sistematski popuštala u korist slabije, ali silno agresivne sile”, priča Gjenero.
Kako kaže, upravo to je bila Putinova strategija u proteklih desetak godina, i u tome je bio uspješan.
Ali ne samo u tome.
Gjenero dodaje da je Putin bio uspješan i u lomljenju Evropske unije, koju je uvijek doživljavao kao najopasnijeg protivnika.
“I onda kad su u pitanju bili problemi iz sfere zajedničkih evropskih politika, Putin je odbijao razgovarati s Unijom, nego je insistirao na dijalogu s pojedinačnim državama i činio im separatne ustupke. Tako je izbjegavao zajedničku evropsku energetsku politiku i Njemačkoj nudio poziciju glavnog evropskog energetskog čvorišta, a zauzvrat je dobio pristanak na izgradnju Sjevernog toka II, plinovoda koji nema ekonomsko, nego isključivo geopolitičko značenje, jer mu je cilj zaobilaženje Ukrajine i njeno infrastrukturno izoliranje”, navodi sagovornik CdM-a.
Kako ističe, zbog kombinacije sebičnosti politike Angele Merkel i nečuvene korumpiranosti njenog prethodnika, bivšeg vođe SPD-a Gerharda Schrödera, koji danas funkcioniše kao Putinov lakej ili pretenciozno rečeno „lobist”, Sjeverni tok II je izgrađen i pripremio je zamku za Ukrajinu, ali je tek sada Njemačka morala promijeniti politiku i odustati od njegovog puštanja u rad, iako je on koncipiran tako da se direktno podsmjehuje zajedničkoj evropskoj energetskoj politici.
Gjenero upozorava da Rusija od Putinove odluke o početku agresije na Ukrajinu više ne može biti niti evropski niti američki partner u trgovini, a počinje razdoblje u kojem će svi evropski akteri morati odabrati žele li pripadati slobodnom svijetu ili Carstvu zla.
“Iznenada su neke dosadašnje podjele unutar EU nestale i više nema koncepta „iliberalne demokracije” koje su bile otvorene prema Putinovom režimu. Evropska unija i NATO se konsoliduju, i po svemu sudeći vodiće se konzistentna zajednička politika, posve drukčija od dosadašnje strategije popuštanja. Nakon razdoblja Chamberlainovske politike, izgleda, dolazi razdoblje Churchillovske”, napominje.
Dodaje da je jako važno da se u ovoj osjetljivoj situaciji Crna Gora i njena elita ponašaju upravo onako kako su to činili predsjednik države Milo Đukanović i vicepremijer Dritan Abazović.
“Crna Gora je dio slobodnoga svijeta, uživa privilegije i snosi obveze članstva u NATO savezu, pri čemu je članak 5. Atlantske povelje, koji govori o solidarnosti i zajedničkoj sigurnosnoj politici, odjednom postao silno važan. U ovu fazu međunarodnih odnosa Crna Gora ulazi s daleko boljom ishodišnom pozicijom nego što je ona Srbije, koja doduše govori o svojoj vojnoj i političkoj neutralnosti, koja, međutim, nije međunarodno grantirana, kao što je neutralnost Austrije ili Finske, a Srbija niti ne traži svoje mjesto u slobodnom svijetu, nego i u novim okolnostima insistira na solidarnosti s Putinovim Carstvom zla”, zaključio je Gjenero.
(CdM)
(0)
