Rečeno nam je da se virus nalazi svuda – u vazduhu, u dahu, na fomitima, zarobljen u maskama – ali čini se da organi za javno zdravlje ne posjeduju nikakve kultivisane kliničke uzorke uzročnika bolesti.
U martu 2020. godine, Svjetska zdravstvena organizacija uputila je vlasti da ne traže virus, već da se umjesto toga oslanjaju na test genoma, RT-PCR, koji nije specifičan za SARS-CoV-2.
Zahtjev za slobodu informacija javnom zdravstvu Engleske o uzgojnim kliničkim uzorcima ili direktnim dokazima izolacije virusa ne dobija odgovor i odnosi se na posrednički RT-PCR test, citirajući Eurosurveillance.
Eurosurveillance navodi:
„Otkrivanje virusa pomoću reverzne transkripcije-PCR (RT-PCR) iz respiratornih uzoraka široko se koristi za dijagnosticiranje i praćenje infekcije SARS-CoV-2 i, sve više, za zaključivanje infektivnosti pojedinca. Međutim, RT-PCR ne pravi razliku između infektivnog i neinfektivnog virusa. Razmnožavanje virusa iz kliničkih uzoraka potvrđuje prisustvo zaraznog virusa, ali nije široko dostupno i zahtijeva objekte nivoa 3 biološke bezbjednosti“.
CDC priznaje da „trenutno nema dostupnih kvantifikovanih izolata virusa 2019-nCoV“ i koriste genetski modifikovanu ćelijsku kulturu ćelija alveolarnog adenokarcinoma pluća za „imitiranje kliničkog uzorka“.
Čini se, dakle, da imamo javna zdravstvena tijela bez kliničkih uzoraka, test koji je nespecifičan i ne pravi razliku između infektivnosti i neinfektivnosti, što je uslov za objekte nivoa 3 biološke bezbjednosti da uopšte traže virus, ali ipak uvjeravaju nas da nam je u nosu.
Pa, gdje je virus?
Autor: Janet Menage
(89)
