Nacional-socijalizam je, po Duginu, pogriješio tek toliko što je poistovijetio Atlantidu i Hiperboreju, spaljujući stotine sela i razarajući gradove, ubijajući milione, a njihov koncept predačkog naslijeđa tek je unekoliko promašio koordinate, odredivši turansko-slavensko stanovništvo neprijateljskim, nasadivši naopako cijelu geopolitiku Trećeg rajha.
Jedan od problema sa nacional-socijalističkim ideolozima bio je u tome što su potisnuti glasovi koji su napominjali da arijevske čistoće ima i u potomcima naroda koji nisu bijeli, propovijedajući supranacionalnost arijevske rase
Piše: MIRNES SOKOLOVIĆ / “xxzmagazin”
U časopisu Nove ideje koji godine 1993. u Beogradu uređuje Dragoslav Bokan, predvodnik vojne formacije Beli orlovi i režimski režiser, sarađivat će i tada mladi ruski filozof Aleksandar Dugin, danas savjetnik Vladimira Putina. Alterglobalističkim rječnikom i visokoparnim postmodernim pletenjima, zajedno će dati doprinos rehabilitaciji srpske desnice, prizivajući na toj ratnoj seansi viteški ideal istinske Evrope.
Počelo je kao borba vrlina večne Evrope protiv običnih svojstava novog svjetskog poretka. Deklamativno, pisci Novih ideja kreću zalažući se za bitku vjere protiv racionalizma, za prvenstvo duha nad materijalizmom, favorizirajući zakon i red i poredak protiv najobičnije anarhije.
Svakako pobornici volje za moć, discipline, hijerarhije i starešinstva, idealisti viteštva i autoriteta, štovaoci kulta vojničkih vrlina, otvoreni afirmatori rata i osvajanja, usmjeriće se protiv težnji za bogatstvom, kontra jednakosti, parlamentarizma, plutokratije, potrage ta srećom, pacifizma, prava na samoopredeljenje i ljudskih prava.
Vrlo skloni srednjovjekovnim idealima, kada počnu precizirati kakvu budućnost žele, založiti će se za evropskog čoveka u službi velike misije, za različit tretman neevropskih kultura, za Evropu kao imperiju, kao bratstvo nacija i širu otadžbini, u skladu sa čijim najboljim idealima se valja baviti i umjetnošću, videći erotizam kao legitimni izvor uživanja i plodnosti, uz apsolutnu volju za biološkom plodnošću i povećanjem moći.
Na drugoj strani, zaražene marazmom, ostat će naslagane figure, prezrene, o jednakom statusu za svaku kulturu, o mozaiku naroda i rasa (“melting pot” iliti “bosanski lonac”), “l'art pour l'art”, feminizam, erotizam kao porok, kult nemorala, masovno propagiranje p**********e, erotizam bez posljedica, hedonizam, dekadencija.
U prvom broju preštampan je i ekskurs Džona od Salzberija iz dvanaestog vijeka, o ulozi viteštva, po kojem je dužnost ispravnih vojnika da brane crkvu, da napadaju bezbožništvo, da štite sirotinju od nepravdі, protiv ludila, taštine i pohlepe.
– Vojnici su, kaže Džon od Salzberija, odaniji svom vladaru utoliko što predanije čuvaju veru u Boga; i uspešnije unapređuju dostojanstvo svoje srčanostі dok sa više vere traže u svim stvarima slavu svoga Boga.
Glavni urednik Bokan taj će evropski koncept svesti u srpski kontekst, napominjući u prvom uvodniku da se Naše ideje naslanjaju na razrovane „temelje one Evrope koja je zauvek nestala kada je počelo da se priča o njenom ujedinjenju; one Evrope koja je samu sebe proždrala u samoubilačkim ratovima bez pobednika“, kao što zidovi srpskih manastira naležu na mnogo starije temelje nestalih hramova napuštene vere.
– To je, objašnjava, Evropa usamljenih tvrđava, zlatnih grbova, plemenite krvi, jedna sakralna geografija pobede i slave, u kojoj nisu prestonice Beograd, Berlin, London i Pariz, već Polje Kosovsko, Aženkur, Vaterlo, Verden, Kulikovska ravnica, Eskorijal ili Termonpile. Ova nevidljiva aura koja posvećuje jednu gralsku, hrišćansku civiliaciju, stjecište je i obitavalište i večnih ideja ovakve Evrope – i srpske i hiperborejske i mediteranske i krstaške i nibelunške i keltske.
Historijski muzej Bosne i Hercegovine
Samo u toj i takvoj Evropi, koju su krstovima, štitovima, mačevima, dletima i perima izborili vitezovi i pesnici – leži i srpska istorijska misija, sav nacionalni i duhovni program naše Otadžbine, suštastvo Srpstva, nebeska Srbija koja je i Evropa, sve dok je, poantira Bokan, naše vjeruju jednako viteškom gralskom i kosovskom traganju za istinom, s verom u Boga, za Kralja i Otadžbinu.
Stvari će se, u prvom broju, ipak dobiti širi koncept na geopolitičkom i globalnom planu, sa kulturno – istorijskim – antropološkom valerima, kada urednici Naših ideja ponude euroazijske ideje kao preporod dekadentnoj evropskoj kulturi, veoma značajne i podsticajne na našem tlu, kao i obnovu monarhijskog načela na osnovu obnovljene Pravoslavne imperije, to jest jedne nove Vizantije koja bi ponovo okupila sve one narode koji su se razvijali pod uticajem vizantijske kulture.
– Dok je savremeni svijet razdiran užasnim protivurečnostima, krvavim konfliktima, međusobnim ratovima, ekološkim i demografskim katastrofama, piše Zoran Buljugić, sve više LJUDI počinje da shvata da znatan deo katastrofa predstavlja posledicu veštačkih manipulacija koje u planetarnim razmerama sprovodi kriminalna međunarodna grupa lica vodeći ambicioznі i surovi plan stvaranja jedinstvene Svetske Vlade radi upravljanja procesom porobljavanja svih naroda na Zemlji.
Na čelu tog procesa planetarne kontrole stoje SAD koje pretenduju na ulogu jedinog arbitra u rješavanju svih međunarodnih političkih, ekonomskih konflikata. Preko svojih evropskih i azijskih štićenika, okupljenih u Trilateralnoj komisiji, Bilderberškom klubu i drugim mondijalističkim organizacijama, SAD se bezobzirno miješaju u unutrašnje političke procese suverenih naroda i država, namećući im politiku koja odgovara SAD-u i njihovom glavnom savezniku Izraelu. Prikriveni “humanističkom retorikom” i demagogijom o ”ljudskim pravima”, SAD se ne ustežu ni od provokacije najkrvavijih i najsurovijih sukoba i neposrednog vojnog miješanja u život nezavisnih država.
Naše ideje specifične su po tome, što na licu mjesta, toj atmosferi raspada, dakle, nude i konačni izlaz. Nasuprot stoji Rusija čija se teritorija ne raspada na dva kontinenta – govore riječima Petra Savickog, ekonomiste, publiciste i mislioca s početka 20. stoljeća – nego zajedno tvore Euroaziju koja dobija značaj i kao ekonomska i kulturna tvorevina.
Tri ravnice, objašnjava Savicki, istočnoevropska ili “belomorsko-kavkaska” ravnica, kako je nazivaju Euroazijci, po svojoj geografskoj prirodi mnogo je bliža zapadnosibirskoj i turkestanskoj ravnici koje leže istočno od nje, nego zapadnoj Evropi. Zajedno sa planinama koje ih razdvajaju i okružuju, čine jedinstveni geografski splet, kulturno signifikantan, koji narušava priče o evoluciji svijeta prema kojima su nadmoćna ideološka i moralna dostignuća evropeizovanih naroda, u čijim su očima Euroazijci viđeni kao divlji i zaostali.
– Ako je moguće objektivno dokazati nadmoć nekih oblasti moderne nauke i tehnike nad svim dostignućima te vrste koja su postojala tokom svetske istorije – objašnjava Savicki – unutar ideologije i morala takav dokaz je suštinski nemoguć. U svetlosti unutrašnjeg moralnog osećanja i slobode filosofskog ubeđenja koji su po evroazijskoj koncepciji jedini kriteriji procene, u ideološkoj i moralnoj oblasti mnoga najnovija zapadnoevropska dostignuća ne samo što nisu superiorna, već su naprotiv inferiorna u poređenju sa odgovarajućim dostignućima nekih “starih”, “divljih” i “zaostalih” naroda.
– Evroazijska koncepcija, dodaje, znači potpuni i odlučni raskid sa kulturno-istorijskim “evropocentrizmom”; u oblasti prakse evroazijci su skinuli s dnevnog reda problem “desnih” i “levih” polіtičkih i socijalnih rešenja.
Tu će se promptno zatim ukazati mladi filozof Aleksandar Dugin, tada tridesetogodišnja zvijezda u usponu, upravnik Instituta za metastrateška istraživanja, da elaborira euroazijske ideje na licu mjesta, u srpskom kontekstu. U najavi intervjua sa Duginom, Dragoš Kalajić napominje da zaslugom njegovih teorijskih radova kultura otkriva nepoznati kontinent duhovnih vrlina i vrednosti – svetu Rusiju, a nakon posjete Srbiji i obilaska bojišta gdje se brani Republika Srpska – Dugin svojim svedočenjima otkriva evropskoj novoj desnici i „borbu srpskog naroda koji brani Evropu od agresije Novog svetskog poretka i prodora islamizma“.
Dugin će naglasiti da su Srbi, Srbija i srpske zemlje jedan od najznačajnijih prostora evropskog i evroazijskog kontinenta, ne samo zato što se metafizičke sile Istoka, Severa, Zapada i Juga dramatično tu razrješavaju i prošlost i sadašnjost i budućnost Evrope. Novi svetski poredak danas nastoji u Srbiji i srpskim zemljama stvorіti modele za svoje nastupe sutra za osvajanje Rusije, prekosutra Evrope i naksutra Azije.
– Budite uvereni – insistira Dugin – da svesne snage savremenog sveta veoma dobro shvataju da od ishoda borbe i herojskog otpora zavojevačima – zavisi formula sutrašnje kontinentalne, evroazijske epohe. Srpska borba je početak velikog ustanka protiv Novog svetskog poretka, protiv saga zla oličenih Amerikom, kosmopolitskom, liberalnom, lišenom svih tradicionalnih, duhovnіh istinskih kulturnih vrednosti.
U borbi protiv tog svjetskog poretka nema uzmicanja jer se sukobljavaju dvije velike planetarne sile. Na jednoj strani su snage duha, ovaploćene slovenskim Istokom, slovenskom tradicijom i duhovnošću, slovenskom tradicijom društvene pravde – a na drugoj strani su snage zla, snage Zapada, SAD-a i Novog svetskog poretka koji donosi duhovnu smrt svakoj vjerodostojnoj kulturi i civilizaciji. U Srbiji i srpskim zemljama, najavljuje Dugin u junu 1993., počinje ustvari Treći svjetski rat.
Na bojištima Republike Srpske, kaže, nije osjetio samo da su Srbi najhrabriji narod na svijetu, nego i to da će svojom borbom otvoriti i obilježiti XXI vek, jer bijući se za svoja prava i slobodu, oni se bore za sve narode svijeta, a Rusi osjećaju svetu dužnost da im se priključe. Družeći se sa srpskim vojskovođama, sa srpskim vojnicima, sa herojskim srpskim narodom u Republici Srpskoj, nastavlja Dugin, mi smo stekli ogromno samopouzdanje i energiju za sopstvenu borbu protiv okupatora naše zemlje koji služe Novom svetskom poretku.
– I kada se budemo oslobodili znajte da nas je vaša borba najviše nadahnula i podstakla u odlučujući boj! – deklamuje Dugin u prvom broju Novih ideja iz juna 1993.
Na valu euroazijstva, ozračeni velikim energijama suprapolitičkog pojma Rusija-Turan, čija vrijednost je i u njegovoj geopolitičkoj misiji, a njegovi korijeni i intuicija su mnogo dublji i u odnosu na vremena Džingis Kana i njegovih sljedbenika, zariveni kilometrima u ruskom tlu.
Mali je kuriozitet cijelog koncepta po Duginu, što su se izvjesni evropski Evroazijci priključili nacional-socijalizmu „koji je imao gotovo identične geopolitičke ideje (mada često suprotnih tendencija, protivnih)“, što Dugina ne ometa previše u promoviranju tih koncepata kao jednog lijeka za dekadentnu postmodernu epohu. Taj spoj Rusija-Turan, po njemu, nije nikakav paradoks, jer su veliki dio ruskog plemstva, posebno mnogi ideolozi slavenofistva u XIX stoleću, bili predstavnici raznih turskih plemena koja su odlično bili zastupljena u vladajućoj eliti Rusije.
Sve je krenulo po zlu, kada orijentacija neolitske Evroazija koja je, uprkos svim seobama “kultura” i rasnih tipova, slijedila tezu EX ORIENTE LUX (s Istoka s svjetlost), biva zamijenjena atlantskom teorijom (ex Occidente lux), kao strategijskim aksiomom modernіh zapadnih geopolitičara. Atlantizam je, objašnjava Dugin, inspirisao kako Aleksandra Velikog, tako i Rimljane, kako germanske careve, tako i Napoleona, kako britansko carstvo, tako i Adolfa Hitlera, sve do modernih ideologa NATO-a (Atlantskog pakta).
Atlantističke teorije, međutim, imaju jednu slabu tačku, ne mogu da se odrede prema zagonetki Sumera, najstarije kuture koja je preatlantska, što joj nije smetalo da dosegne visok stepen intelektualnog i duhovnog razvoja. Upravo Dugin jaki euroazijski impuls osjeća u tome što neolitski spomenici sa juga Rusije i Sibira sliče sumerskim, a isto odzvanja i u frapantnoj sličnosti sumerskog jezika sa dijalektima jezika turske grupe. Ti tursko-mongolski narodi, insinuira Dugin, pokazuju i danas težnje koje imitiraju njihove arhajske seobe, od Sibira ka Srednjoj Aziji, jugu Rusije, Balkanu i Anadoliji.
Slavenofilski prototip svete Rusije, vraćajući se euroazijskim korijenima, prestaje biti puka kopija pangermanizma, istovremeno značeći i povratak i sibirskoj protocivilizaciji i rasnim korijenima, kao jednom području nastanjenom najčišćim arijevcima, što se vidi i u tome – kaže – da su Džingis-kana zvali i bijelim kraljem, uber Indo-Evropljaninom. Upravo u tome što genotipski i fenotipski dijele Rusi i Turci čiji udio mongolsko-paleoazijske krvi ne prelazi procenat ugro-finske krvi kod Rusa, skriva se zajednički turanizam koji i jednima i drugima pruža posve realističnu kombinaciju u traženju modernog identiteta. Baš kroz turanizam, kroz Orijent i Sibir, Rusi će da otkriju svoj stari sveti centar, svoje nacionalno Ja.
Nacional-socijalizam je, po Duginu, pogriješio tek toliko što je poistovijetio Atlantidu i Hiperboreju, spaljujući stotine sela i razarajući gradove, ubijajući milione, a njihov koncept predačkog naslijeđa tek je unekoliko promašio koordinate, odredivši turansko-slavensko stanovništvo neprijateljskim, nasadivši naopako cijelu geopolitiku Trećeg rajha. Jedan od problema sa nacional-socijalističkim ideolozima bio je u tome što su potisnuti glasovi koji su napominjali da arijevske čistoće ima i u potomcima naroda koji nisu bijeli, propovijedajući supranacionalnost arijevske rase.
Geopolitika Trećeg Rajha mogla je lako da pretegne i na drugu – euroazijsku ideološku stranu, što se osjeća i u nacističkoj razjedinjenosti kada je u pitanju sudbina istočnih teritorija. Problem je, po Duginu, što su se “pangermanisti” ponašali kao klasični kolonizatori atlantisti, kao nosioci jedne evropocentrične svijesti koja je bila uzrok drastičnih mjera, dok su se ideolozi kao Rozenberg suprotstavljali ideji istrebljenja i iskorjenjivanja Rusa, insistirajući na nužnosti geopolitičkog saveza Njemačke sa Rusima, što se vidi i u posebnim vezama Rozenbergove službe sa ruskim patriotima evroazijatističke orijentacije.
Po Duginu nije bez svake znakovitosti – ni što su Goti i Huni već jednom bili sklopili protiv atlantističkog Rima. Osim toga, razdor dviju nacističkih struja (“pangermanske” i “panarijske”) u toku Drugog svetskog rata vidi anticipirane još od preistorijskih događaja u neolitu, od čega nije ostalo ništa osim dvije-tri fantastične legende, nekoliko kostura, keramike i kamenih sjekira sa urezanim svastikama.
Umjesto da proarijevski ideolozi Rusa i Nijemaca, kaže Dugin, vrate Euroaziju korijenima Orijenta, hinduističke mudrosti, taoizma i konfučijanizma, bili su dopustili da nad pola Evrope tako dugo vladaju komunisti po ateističko, utilitarno, usko racionalističko, duhovno ustajalom Načelu, zbog čega se Rusija bila otuđila od same sebe i duhovne energije prisutne od Tibeta i Himalaja.
Ta obnova turanskog duha i metafizičkog Orijenta neće značiti rusko odricanje od hrišćanstva, nego osnovu i preporod hrišćanskog duha u Rusiji, duhovnih izvora vjere, nasuprot moralista protestantske orijentacije i esteta koji su čuvali praznu školjku vjere.
Da taj geopolitički-duhovni žargon ima konkretne učinke u stvarnosti, da se prožima sa živim političkim jezicima, pokazuje se već na stranicama Novih ideja u sljedećem broju, u februaru 1994., kada će biti štampan jedan transkript sa okruglog stola iz Akademije generalštaba u Moskvi, održanog aprila 1992., na kojem su o problemima evropske bezbednosti i mogućih puteva razvoja Rusije i Evrope govorili general-lajtnant Nikolaj Кlokotov, šef katedre za strategiju; general-lajntnant Nikolaj Piščev, zamenik šefa katedre za strategiju; general-major Vladislav Iminov, šef katedre za vojnu istoriju; Žan Lalu, glavni urednik časopisa “Кriza” (Francuska) i Alen de Benoa, filosof, rukovodilac istraživačke grupe “Za evropsku civilizaciju” i lider evropske “Nove desnice” (Francuska).
Upravo će Alen de Benoa u tom razgovoru insistirati da u Evropi tih godina vlada velika zbrka, nakon što je nestao Varšavski blok, zalažući se za tezu da je sada vrijeme da i NATO bude ukinut. Osvrnuće se i na naglo jačanje američkog uticaja, pošto se upravo ta strategija trudi da NATO nametne nove oblike dominacije zasnovane na razradi novih tehnoloških sredstava. Time se, opominje de Benoit, Americi omogućuje da kontroliše ne samo vojnu sferu, već i tehnologiju u cjelini.
Na to će se lako nadovezati generali. Klokotov će primijetiti da se stručnjaci slažu da periodi najvećeg mira u Evropi – ne samo u XX vijeku – korespondiraju sa rusko-njemačkom vojnom saradnjom. Ali ako ta varijanta bude ostvarena – pita se – neće li to izazvati otpor drugih evropskih sila? Stvar je u tome što će takva alijansa dati, primjećuje de Benoa, Nemačkoj i Rusiji apsolutnu stratešku prednost.
Dok sada konkretno u političkim idejama vaskrsava ono Duginovo pletenije o euroazijskom gotsko-hunskom savezu, ovi se filozofi i generali na jednom vojno-strateškom okruglom stolu, riječima de Benoaa naprimjer, odazivaju tezama da Njemačka i Rusija, sklapajući čvrste geopolitičke alijanse, nekad pozitivne, nekad negativne, čuvaju čitav sistem kontinentalne evropske bezbjednosti, protiv kojeg na drugom polu stoji Amerika kao apsolutni protivnik; potencijalni saveznici takvog bipolarnog garanta nalaze se u Francuskoj, Italiji i Španiji, dok su protivnici u Engleskoj. Jedini slabi element tog geostrateškog saveza će biti Ukrajina, koja mora biti riješena što prije, budući da želi u alijansu sa Njemačkom, a to pitanje, napominje De Benoa klervoajantno, ne smije postati jabuka razdora.
Sasvim konkretne ratno-političke konture euroazijskog i slovenskog žargona o zajedništvu – pojavljuju se i u intervjuu general-majora Dušana Kovačevića, ministra odbrane u Vladi RS-a, koji 1994. godine također govori o istorijskom prijateljstvu ruskog prema srpskom narodu, što pokazuju „ruski dobrovoljci koji su dolazili, i koji se bore u redovima naše vojske“.
– To su veoma hrabri borci, koji se junački i disciplinovano bore. Oni su toplo dočekani i izuzetno prihvaćeni od boraca i našeg na-roda. Bez obzira što to nisu velike snage, oni nam zaista mnogo znače. Pravoslavni svet mora po svaku cenu da se suprostavi onome što ga ruši i razara, a to je Novi svetski poredak. Ja sam lično ubeđen da smo mi na braniku pravoslavlja, i da branimo ne samo naše već i ruske interese… A osvrnuće se i na proces popuštanja Zapadu:
– Кada je Rusija glasala za uvođenje sankcija, mnogi su me borci sa zaprepašćenjem i tugom pitali, zar je moguće da su nas Rusi izdali i ostavili na cedilu. Rusija je privremeno bačena na kolena, i za sankcije je pod pritiskom Zapada glasala ruska vlast, a ne ruski narod. Ruski narod nam je poslao svoje najbolje sinove upomoć.
Komentarišući mogućnost bombardovanja srpskih položaja, general major Kovačević opominje da bi Zapad imao ogromne gubitke, stvari ne bi ostale iste kad bi i njihovi vojnici počeli da stižu mrtvi. Svjedočeći tako direktno sa lica mjesta, i taj general major opominje na mondijaliste koji hoće razbiti jake nacionalne države, sa jasnim nacionalnim obeležjima, koje odbijaju da se povinuju njihovoj volji s ciljem da formiraju 4 nove države, „i to na račun Srba i srpske države koju su oni planirali uništiti“, istovremeno radeći na uništenju pravoslavlja i procesu unijaćenja Srba.
Ta hobotnica čija je glava u Vašingtonu, kada je u pitanju Euroazija, po riječima Duginovim, ponekad svoje pipke pruža duboko u protivnički establishment, tako je u Jeljcinovoj vladi ministar inostranih poslova Kozirjev ustvari ordinarni atlantista koji sije razdor između evropske i ruske politike.
– On je sistematski uništio sve ruske pozicije u svetu, objašnjava Dugin, vama ne treba da objašnjavam kakvo je on zlo počinio ruskim interesima na Balkanu, podržavajući sve izuzev Srba, sramno se založivši i za sankcije protv Jugoslavije. Ta protivruska i rusofobna vlast sve čini da uništi privredu Rusije i – naš narod dovede na ivicu gladi, kako bi slomila njegov otpor i izvršila rasprodaju njegovih dobara.
Bliski odjeci ove ideje će se čuti uskoro i na skupštini srpskog naroda, gdje će general Radoslav Brđanin (poslije osuđeni ratni zločinac) govoriti o Kozirjevu kao zapadnom igraču, koji potajno provodi Vens-Ovenov plan, što nije čudno – „Ruse ne može izdati Kozirijev jer je on Jevrej“, kaže Brđanin, „Ruse može izdati samo Rus, Srbe ne mogu izdati muslimani ni Hrvati nego Srbi“.
Po Duginu će biti presudno što su Rusi uvijek shvatali da društvene vrijednosti iz pravoslavne tradicije i otadžbinske istorije, različite od zapadnih, a devedesetih se uzaludno u rusko tle pokušalo usaditi iluzornu ideju o univerzalnosti političko-ekonomskog puta, socijalnom progresu i tehnološkom razvoju koje navodno može da obezbijedi jedino okretanje Zapadu.
U Duginovoj viziji, atlantističke sile su obuzete merkantilnim, individualističkim, materijalističkim i kosmopolitskim pogledom, dok Euroazija označava duhovnost, ideokratiju, kolektivizam, autoritet, hijerarhiju i tradiciju. Nakon što se otuđila od same sebe, Evropa može fascinirati altermondijaliste, riječima Bokanovim, samo još srednjovjekovnim štitovima, solarnim krstom, jataganima, šlemovima, pancirima, kozačkim jurišnim pjesmama, ta Evropa ratova i slave u grimiznom ogrtaču imperijalne i monarhijske moći, opjevana u ratnim hronikama i carskim poveljama, krstaška i bogotražiteljska.
Čudesno otkrovenje Bokanovo na 69. strani prvog broja Novih ideja, u hipu, prikazaće tog divljeg varvarina sa istoka Evrope, Nemanjinog potomka, kojem će neki potomak Fridriha Barbarose u jednoj pariskoj knjižnici pružiti oštru samurajsku katanu, hiljadu godina nakon susreta njihovih kraljevskih predaka usred raške ravnice.
Taj mač, usred evropske dekadentne atmosfere, vaskrsnuće među policama knjiga u radoznalom zamahu u rukama tog viteškog hodočasnika, tog Srbina koji je došao iz socijalističke obezbožene antisrpske republike Jugoslavije, hiljadu devet stotina i prve godine po roždestvu Hrista Kralja, dok uokolo lijevi agitatori Novog svjetskog poretka prave protestne šabate mržnje prema Evropi.
Već sljedeće godine, 1992, ratne godine srpske, nastavlja Bokan, među stablima jedne šume sarajevskog ratišta, stajaće taj vitez opet sa istom samurajskom katanom u ruci, ogledajući u njoj uniformu svojih Belih Orlova, dobrovoljačku kokardu i ratni krst, isporobavajući čelik u veselom fijuku na ognjenom frontu gdje divlji varvari sa Istoka ponovo grade Evropu ni iz čega, iz sebe samih, svoje pravde istine i viteštva, krčeći prostor krstaškom smjelošću, za početak novog doba, progovarajući u tom vavilonu zajedničkom molitvom Kosovske bitke.
Neprijatelj tog postmodernog revivala viteštva svako je akademsko umrtvljivanja žive energije. Usuprot tome, kao prava istorija posljednjeg srpskog oslobodilačkog rata, kao simfonija naše duše, nameće se, po Bokanu, jedna predivna kaseta Stan'te paše i ustaše na kojem su skrite pjesme Baje Malog Knindže, kao Karmina Burana tog srpskog trubadura, koji daleko nadrasta sve govore akademika, gudačke kvartete, partijske sastanke, govore književnika i sve pokrete naše kulture.
Osim monarhijske poze i rasnog arijevskog šifrarnika, štampanih na ovim stranicama – korespondencije Duginovog euroazijstva sa nacional-socijalizmom još konkretnije se otkrivaju u programu Nacional-boljševičke partija (NBP), koju zajedno sa Eduardom Limonovim formira 1993. godine.
Istraživači primjećuju da je to jedna od najvećih političkih organizacija fašističke orijentacije u Rusiji, sa članstvom koje se procjenjuje u rasponu od 6.000 do 7.000. Spoljni neprijatelj nacional-boljševizma otpočetka je identifikovan kao „’Veliki Sotona’—odnosno SAD i mondijalisti Evrope, ujedinjeni u NATO i UN“.
Nacional-boljševici se zalažu da Rusija okrene leđa Sjedinjenim Državama i poništi sve sporazume sa Zapadom. Mogući prijatelji Rusije na evroazijskom kontinentu su Njemačka (pod antimondijalističkim režimom), Iran, Indija i Japan. Program navodi i da je globalni cilj nacionalboljševizma „stvaranje Carstva od Vladivostoka do Gibraltara na bazi ruske civilizacije“, a to će se postići u četiri uzastopne faze: prvo, revolucija da se današnja Ruska Federacija transformiše u „jedinstvenu rusku nacionalnu državu“; zatim pripajanje Rusiji teritorija bivših sovjetskih republika naseljenih Rusima; onda, ujedinjenje evroazijskih naroda bivšeg SSSR-a oko Rusa.
Časopis Nove ideje znakovit je po tome što među raznim jezicima u srpski postmodernizam, za vrijeme agresije i genocida na prostoru BiH početkom devedesetih godina, uvodi razvedeni žargon alterglobalizma, sa širokim spektrom slika koje dijeli sa evropskom književnom desnicom, dijeleći simbole iz kolaboracionističke arhive i dalekog srednjevjekovnog viteškog grbovnika.
Oslanjajući se na tu visoku pismenost i kulturno-ideološku verziranost, među tim idejama posebno mjesto dobiće euroazijstvo, kao vid otpora protiv amerikanizma, jezičke diseminacije identiteta, nacionalnog raskorjenjivanja, imperijalističkog robotizma i mondijalizma. To će biti početak jedne borbe protiv novog svjetskog poretka, što se otkriva, kako najavljuju ovi bogotražitelji bijele Evrope, samo kao uvod u Treći svjetski rat.
Sav taj konkretni politički program dobija svoje konačno značenje u polju konkretnih političkih poteza. Pokazujući šta se događa sa postmodernim idejama kada postaju stubovi novih programa, Dragoslav Bokan, saobražen sa srednjovjekovnim evropskim vitezovima, u isto vrijeme dok krasnoslovi o evropskim usamljenim tvrđavama, zlatnih grbovima, plemenitaškoj krvi, dolazi na čelo vojne formacije Beli orlovi koja će počiniti najstrašnije zločine, među koje idu i paljenje staraca, žena i djece u Višegradu, pokolj civila u Voćinu, likvidacija civila u Foči i Gacku i ubijanje 250 ljudi na Ovčari,
Prelazeći isti put, kad se riječi iščahure u tenkovske gusjenice, u osvit ruske agresije na Ukrajinu 2022., Dugin će napisati da je sedam godina horora završeno, voz istorije konačno kreće dalje, a to što slijedi neće biti rat s Ukrajinom, nego sukob s mondijalizmom kao integralnom planetarnom pojavom, dok Rusija odbacuje sve u tom globalizmu – unipolarnost, atlantizam, liberalizam, antitradiciju, tehnokraciju, prokazujući europske lidere kao dio atlantističke liberalne elite.
Biće to presudni akcenti na jednom putu gdje se ideje bore i trijumfuju, počev i na ovom jeziku kolati tridesetak godina ranije, kao da se riječi sada pred očima slažu u živi pokret ljudi i o*****a.
/Mirnes Sokolović je sarajevski pisac, književni kritičar i društveni analitičar. Jedan od osnivača i urednika književnog časopisa SIC!. Radio u kulturnim redakcijama E-novina i Oslobođenja. Objavljuje prozu, eseje, satiru, književne kritike i feljtone u periodici. Objavio roman Rastrojstvo (2013) i zbirku eseja Izokrenuti durbin (2020)./
(SB)
(14)
